Ποίηση - Ιανουαριος / Απρίλιος 2009

Ήλιος , ό χρόνος δεν γυρνά

Αρχάγγελος διαβαίνει , στου δήμιου φωλιά
στήνει ένα καρτέρι , να πιάσει τα δεινά
έχει φτερά στα πόδια , και αστραπή ματιά
στου άνεμου παντιέρα , ο χρόνος δεν μετρά

Ήλιος , ο χρόνος δεν γυρνά
στων στεναγμών την σαϊτιά
φεγγάρι ,φως , στο πουθενά
δρόμοι σπαρμένοι ωσαννά

Ιούδας που μισεύει , σαν τιμωρός αυτού
προστάτης που χωλαίνει , σε βάραθρο κενού
ασπίδες που κρατάνε , τον όλεθρο μακριά
στου ορίζοντα το δόρυ , πολέμου φατριά


Κουβάρι κουβαράκι

Κουβάρι κουβαράκι
άνεμο ξετύλιγε
στην πρώρα του Μαγιού
μα αύρας το μελτέμι
με εμένα θύμωνε

Η πελαγίσια αλμύρα σου
και το γυμνό κορμί σου
μου στήσανε χορό
Μα σκαλιστή πορφύρα
σε ήλιου μια κηλίδα
με κίνησε να ρθώ
Να ρθώ να ξαποστάσω
και τον καιρό να αδράξω

Κουβάρι κουβαράκι
της λησμονιάς μου πάθος
σε σκήνωμα βουβό
μα τ' όνειρου η ανέμη
γαίας , απείρου , βάθος


Επικήδειος

Έφυγε για τ' αστέρια μου' πάνε
παιδί μικρό δέκα χρονών
δεν γνώριζα μα στο μυαλό μου
μια λέξη του μπαμπά παράπονο μου

Καλό ταξίδι στα ψηλά
στα στέκια τ'ουρανού νάσαι καλά
καλό ταξίδι η ευχή
στης απεραντοσύνης την σιγή

Μεγάλωσα κι έμαθα τι εστί
μνημόνια και λόγια τρανταχτά
με επικήδειους μιας δραχμής
να σπάν το φράγμα της σιωπής


Τα όνειρα χαράματα πονάνε

Τα όνειρα χαράματα πονάνε
λιθόστρωτες οι σκέψεις την αυγή
κι οι θύμησες στο ξέφωτο γερνάνε
μέσα στης ζήσης την βαθιά ρωγμή

Περπάτησα στο φως τ' αποσπερίτη
η άνοιξη της νιότης ...πεθυμιά
φεγγάρι είχα σπίτι σαν σπουργίτι
και έναν ήλιο , για απανεμιά

Σημάδια μου αλλάξανε την ρότα
κι ενός εταίρου χρόνου η σιωπή
μισόκλειστη της ερημιάς η πόρτα
που ρήμαξε στο κρύο στην βροχή


Ψυχή μου....Ελλάδα

Ψυχή πλημμυρισμένη από Ελλάδα
κι ένας αέρας στο έλεος , χαρταετών
πανί που ανέμιζε την στράτα μου
προς την συνάθροιση χαμένων ποιητών

Ψυχή ναυαγισμένη μες το κύμα
κάτω απ' τα ατίθασα σημεία των καιρών
θεμέλια που άλωσαν τα νιάτα μου
κάτω απ' την σκιά κατακτητών

Ψυχή μου χαραγμένη , σ΄ ένα διάβα
μες στις χαράδρες , σκλαβωμένων αετών
της δικαιοσύνης , μάζεψα κομμάτια μου
στο άχραντο φως των αστεριών


Η μοναξιά του τίποτα

Οι σκέψεις σκορπισμένες στον βυθό
και τα όνειρα μας μείνανε στην μέση
αλήθειες που βαδίζουν καθ΄όδον
σ' άδειο παγκάκι , γυρεύοντας μια θέση

Η μοναξιά του τίποτα
ξανά ζυγώνει
και το κορμί μου ακουμπά
και το παγώνει

Εικόνες τυλιγμένες σε χαρτί
και πεταμένες στα σκουπίδια άλλου κόσμου
μα πώς ν' αλλάξω του χρόνου την ροή
στις γειτονιές του παραδείσου , φως μου


Θαλπωρή

Ο ήλιος γέμιζε την θάλασσα με φως
Τα καλοκαίρια μπαινόβγαιναν στην καρδιά μου
Τα όνειρα άγγιζαν την ψυχή μου
Μια συννεφιά δειλή , παρέσερνε ο αγέρας

Το φύσημα της καρδιάς , ήχος στ’ αυτιά μου
Ο έρωτας της εφηβείας ξαναζεί
Με περηφάνια που δεσπόζει , περισσή
ξαναζούμε , τα πρώτα μας χρόνια

Η θαλπωρή της οικογένειας , αγγίζει την γενιά μου
Πέρασαν χρόνοι μα πάντα θα σ’ αγαπώ
Της μάνας μου στοργή , του πατέρα μου η σκέψη
αγκυροβόλι στον χειμώνα που θα‘ ρθεί