Μου μίλησε κι ο άνθρωπος
Μου μίλησε ή θάλασσα
ο φλοίσβος τα κοράλλια
και ξεδιαλύνονται με μιας
σκουπίδια στα διαμάντια
Τάχα πως λοξοδρόμησε
και μου δείξε τον δρόμο
της μοίρας μου ο τρυγητής
στου μακελάρη χρόνο
Μου μίλησε ο ουρανός
και αστραπών η λάμψη
ηχώ αγέρα σαν χτυπά
στου ορίζοντα την χάψη
Δένω τ’ αστέρια με σκοινιά
να μην τα πάρει ο χρόνος
κουβάρι μην ξετυλιχθεί
του στεναγμού ο πόνος
Μου μίλησε κι ο άνθρωπος
Γερμένος στην σκιά του
Αιώνες , χρόνια καρτερεί
Πρέπον στα σωθικά του
Σου ‘δωσα
Σου ‘δωσα γλυκό από το βάζο
σου ’δωσα , ψυχής μου πεθυμιά
σου ‘διωξα το γκρίζο και το μαύρο
σου πέταξα τα πέπλα τα βαριά
Σου ‘φεξα τον δρόμο να περάσεις
σου ‘φεξα με γιόμα την αυγή
σου ‘δωσα νερό να ξεδιψάσεις
σου ‘φερα ψωμάκι και κρασί
Σου ‘γνεψα το χέρι προς τ ‘εσένα
σου ‘δειξα τον δρόμο να διαβείς
σου ‘λειψα σε χρόνια πεθαμένα
σου ‘λειψα κι ο πόνος μου ευθύς
Στο καλντερίμι
Στο καλντερίμι το στενό ,απάγκιο , χρυσαφένιο
Οι γλάστρες με βασιλικό , γέλαγαν με το φως
Ο ήλιος το ‘λουζε συχνά , και βγαίναν οι κυράδες
Με ξέπλεκα μακριά μαλλιά , να κάνουν τεμενάδες
Στα παλικάρια που γοργά , με κάματο προβάλουν
Στο καλντερίμι που δειλά , το σούρουπο σιμώνει
Στέκονται στο παράθυρο , στα χείλη μέρας φέγγος
Μια δρασκελιά ο δρόμος τους , στου πόθου κάθε μέρος
